मन माझं..

मन माझं..
तिच्या सुंदर चेहऱ्यामध्ये
मन माझं रमायचं
तिच्या निरागस हास्याच्या
झोक्यांवरती झुलायचं

आयुष्याची स्वप्नं रंगवताना
रात्र रात्र जागायचं
झोप जरी लागली तरी
तिच्याच स्वप्नात रमायचं

खुपदा निश्चय करायचं की
आता तिला सांगायचं
समोर ती आली की मात्र
हळूच लपून बसायचं

ती निघून गेली की मग
स्वत:वरतीच चिडायचं
अन कधी स्वत:च्या भित्रेपणावर
खळाळून हसायचं

शेवटी एकदा निश्चय झाला
ठरलं तिला बोलायचं
उरी जपलेलं हळवं नाजूक
गूज मनीच सांगायचं

पण नशिबातच नव्हतं त्याच्या
तिचं उत्तर मिळायचं
त्याच्या दैवामधेच होतं
अधांतरी लटकायचं

नाही उत्तर मिळालं तरी
त्याचं थांबलेलं नाही झुरायचं
तिच्या आठवणी उराशी घे‌ऊन
आतल्या आत जळायचं

वास्तवाचं कटू सत्य नाही
कधीच त्याला पटायचं
म्हणूनच मला प्रश्न पडलाय
आता कसं याला समजवायचं?
-
सौरभ कुलकर्णी